Urbana sirena
PJ Harvey, Stories From The
City, Stories From The Sea (Island, 2000)
Lako je moguće da bi se u jednom načelnom, i ne tako sofisticiranom, sumiranju istorije ženskog rokenrola čitava stvar mogla rasporediti na potezu od jedne hipi narkomanke, preko ružnjikave njujorške pankerke, nekolicine histeričnih, mahom maloletnih, njuvejverki do PMS-om dopingovanih grandž udovica. U tom sledu PJ Harvey nije pionir ničega novog, ona je pre svetao nastavljač tradicije muškarača sa mekim srcem. Bivajući tako prototip dugogodišnjeg usavršavanja ženskog rodoslova, PJ danas, s pravom, ima kultni status u predvorju legendi, ali bez ikakvih šansi da postane komercijalni magnat Ciccone/Love kalibra.
Njen poslednji album Stories From The City, Stories From The Sea zreo je pokušaj da se jedna usamljenička priroda, pritajeno slavna, situira u prostoru koji naslov ploče metaforično ograničava na uzajamnu refleksiju spoljašnjeg i unutrašnjeg sveta jedinke. On samo prividno priziva Patti Smith kao gostujući model, dok uporno preslušavanje na površinu iznosi mračnu nikkejvovsku šansonu nabildovanu postprodukcionom Hole energijom. Sam po sebi on postavlja pitanje da li unutar Polly Jean kuca jedno muško ili žensko srce.
Rođena u malom selu Yeovil, na jugozapadu Engleske, PJ je u okrugu od 600 stanovnika bila jedino mlado žensko čeljade, a sama je u jednom intervjuu priznala da je sve do dvadesete godine želela da je muškarac. Inspirisana tipično (?) muškim žanrovima, bluzom i džezom, ona je vrlo rano shvatila da je koren svake dobre pesme stajanje na sopstvenom žulju. Budući je farma Harveyevih često bivala hostel muzičarima na lokalnim turnejama (pominje se i gostovanje Charlie Wattsa iz Stonesa), Polly su, iz zahvalnosti za gostoprimstvo, isti podučavali sviranju različitih instrumenata. Do svoje sedamnaeste, ona je naučila da svira saksofon, čelo, violinu, bubnjeve i gitaru. Međutim, muzika nije odmah postala njena primarna opsesija. Pre toga uspešno se upisala na studije engleske književnosti, koje je batalila zbog studija vajarstva na lokalnom univerzitetu, koje je potom batalila zbog osnivanja PJ Harvey Trija 1991. godine.
Dva sjajna singla, Dress i Sheela-Na-Gig (nazvan prema keltskoj figuri žene koja pokazuje svoje genitalije uz manijački osmeh), pripremila su teren za harizmatični debi Dry koji, u nedostatku bolje reference, kod većine kritičara priziva pomenutu Patti Smith. U svojoj osnovi, ruralan i muzički i tematski i emocionalno, album je bio snažan kontrapunkt narastajućoj Britpop euforiji. Narednim Rid Of Me albumom, uz produkcijski pečat sirovosti Steve Albinija, PJ pomera granice sopstvenog naturalizma, naročito provokativnim spotom za Man-Size u kome demonstrira seksipil šiški ispod pazuha. Uspeh albuma nagovara matičnu kuću Island da tržištu ponudi još siroviju verziju materijala, tzv. home-made verziju istih pesama – 4-Track Demos. Godine 1995. uz samoproklamovani imidž Joan Craford na esidu, i producenta Flooda, koji je prethodno radio sa U2 i Depeche Mode, PJ Harvey je spremna za lansiranje u orbitu superzvezda, što se uprkos monstruoznom unutrašnjem stajlingu pesama sa albuma To Bring You My Love nije desilo. Delimično razočarana time, sa narednim albumom Is This Desire? ona provocira fanove eksperimentišući sa svetom elektronike. Između te dve ploče, kombinujući svoju poeziju i njegovu muziku, PJ objavljuje album Dance Hall At Louse Point sa dugogodišnjim saradnikom Johnom Parishom.
Krč(m)eći sopstveni emotivni inventar i duhove prošlosti tokom deset godina, PJ je paralelno odrastala i kao žena, i kao muškarac, i kao muzičar. Stories From The City, Stories From The Sea jeste snažna rokenrol ploča. Od nostalgične A Place Called Home preko sveto-ispitujućih The Whores Hustle And The Hustlers Whore i This Mess We're In (duet sa radioglavim Thomom Yorkeom) do vatrene Kamikaze, PJ Harvey zavaljena u svoju direktorsku fotelju nervozno lupka oko dugmeta za alarm supervizujući biznis svoje emotivne banke.
Slobodan Vujanović
