Autor

21.11.2016. >

Kraljevi prenemaganja

filip švarm

Kakva je uloga namjenjena Skupštini u tehnologiji vlasti Aleksandra Vučića i gdje se tu nalaze ostaci pretekle opozicije

Maja Gojković, predsjednica Narodne skupštine, toliko je bila šokirana i uznemirena „ponašanjem dijela opozicije" da je morala prekinuti sjednicu sa porukom da ne zna „može li više raditi ovaj posao". Srećom po parlamentarizam u Srbiji, uspjela se tokom vikenda sabrati i povratiti, pa je obnarodovala da neće podnijeti ostavku „jer bi to značilo da sam ustuknula pred nasiljem".

I premijer Aleksandar Vučić također je zgranut opozicionim djelovanjem. Ali, mada naveći mučenik u zemlji, na udaru ambasada, njihovih plaćenika u pojedinim medijima, strankama i tako to, ostao je pravi fajter do kraja.

„Vide da pada njihov rejting i popularnost i onda moraju nešto nasiljem da urade", objašnjava. On se, naravno, nikog ne boji, kaže da je pitanje da li bi on istrpio ono što su morali podnijeti Gojković i poslanici Srpske napredne stranke i konstatira: „To se nikada nije dešavalo u Skupštini".

Slične reakcije i izlivi sablažnjenosti šire se duž čitave vertikale vladajuće stranka i svih njenih trabanata – sa izborne liste i van nje. Vrh tabele čitavog ovog takmičenje u prenemaganju i stenjanju zauzimaju – to je opće mjesto – bivše perjanice i sljedbenici Vojislava Šešelja, od Vučića i Gojković pa naniže. A kao radikali, oni su zaista ostali zapamćeni po pomjeranju svake granice u parlamentarnom životu, toga ranije zaista nije bio. Čega sve tu nema? I poljevanja vodom i čupanja kablova mikrofona na govornici i mahanja robijaškim košuljama i sukoba sa skupštinskim obezbjeđenjem i razmjene šamara... O vređanjima, primitivizmu, bahatosti i govoru mržnje tek ne treba trošiti riječi.

Uostalom, svakom građaninu direktni prenosi zasjedanja pod predsjedanjem Gojković najbolji su dokaz da navike i uvjerenja stečeni tokom najvećeg dijela političke karijere nikad ne umiru. Školski primjer demonstracije arogantne moći jednog čovjeka, slugeranjstva vladajuće većine i osujećenosti svih ostalih predstavljaju istupi premijera u debati nakon njegovog čuvenog ekspozea.

Ipak, što se to dešava u Narodnoj skupštini?

Tehnologija vlasti Aleksandra Vučića namjenila je parlamentu ulogu mjesta u kome se papagajski ponavaljaju fraze predsjednika vlade, aklamacijom usvaja sve što stigne od njega i, uopće, izražava beskrajno divljenje i poslušnost nosiocu izvršne vlasti. Svaki disonantni ton zato se tretira kao atak i bezobzirno ućutkuje, na svaki način obesmišljava se kritika, a rasprave pretvaraju u rijaliti šou i paradu primitivizma sa čvrstom glumačkom podjelom.

Ono malo pretekle opozicije, stjerano je u ćošak, marginalizirano, gotovo bez vidljivosti u javnosti, pa sa vremena pokušava iskoristiti skupštinske debate ne bi li skrenula pažnju na sebe oštrinom izlaganja, teatralnošću, provokacijom i drskošću prema tiraniji većine. Pitanje je, naravno da li je to baš svaki put na mjestu i kakve rezultate postiže. Međutim, ima li opozicija u datim oklonostima – i pod dirigentskom palicom na daljinsko navođenje Gojković – ikakav drugi izbor?


 

POŠALJI KOMENTAR REDAKCIJI ODŠTAMPAJ TEKST
 

IZ ISTOG BROJA

POPULARNA PRETRAŽIVANJA