5.6.2017. Agenda cinizma Dvije stvari su sigurne kada je riječ o Vučićevoj najavi društvenog dijaloga o ustavnim promjenama i Kosovu. To su podrška Zapada i, zauzvrat, daljnja koncentracija cjelokupne vlasti u rukama jednog jedinog čovjeka

piše: Filip Švarm

Naprednjački poputčici i ulizice iz takozvane građanske opcije mogu zadovoljno presti poput tek nahranjenih debelih mačora. Aleksandar Vučić – predsjednik Srbije i svega ostalog – najavio je društveni dijalog o ustavnim promjenama i, što je još važnije, Kosovu; veli da ga ne zanima ne zemlja djedova, već zemlja djece. Ima li od ovog boljeg dokaza za istrajnost na evropskom putu, modernizam, političku hrabrost, vizionarstvo i sve u tom pravcu – dopisati po želji. Podaničko metenisanje u stranačkim i kvazivanstranačkim krugovima, te gromoglasni aplauzi podrške iz Brisela, Vašingtona i Berlina neizbježni su i sigurni. Isto kao i daljnja koncentracija i učvršćivanje cjelokupne vlasti u rukama jednog čovjeka. Sve ima svoju cijenu.

Ovdje se zapravo želi reći da je Vučić deklarativno usvojio evropske integracije i vrednosti isključivo zato što je to bio i ostao jedini način da se u Srbiji dođe na vlast; u suprotnom bi i dalje mogao sa Šešeljem i drugim radikalskim vojvodama paliti zastave i otkrivati svjetske zavjere kao kompletni politički i društveni parija. Naime, svaka vlada nakon Petog oktobra 2000. sem politike pridruživanja Evropskoj uniji i nije imala nikakav drugi izbor – Vućićeve pogotovo. Na to ih, naprosto, primorava geografija, okruženje, odnosi na kontinentu i u slučaju sada već bivšeg premijera, radikalska prošlost.

Problem Kosova ovdje je najveći i najteži. Da li su predhodne postpetoktobarske vlade mogle i morale učiniti mnogo više? Svakako. Međutim, sve one su uzmicale od traženja trajnih rješenja, između ostalog i u strahu od izazivanja nestabilnosti u radikalsko/naprednjačkoj režiji. Nije teško pretpostaviti što bi snašlo Borisa Tadića i Mirka Cvetkovića da su potpisali Briselski sporazum – nemiri pod vođstvom Tomislava Nikolića i Vučića zbog hapšenja Radovana Karadžića ili Ratka Mladića govore sve pošto je tada baš suradanja sa Haškim sudom spadala u samu srž evropskog puta... Vučić, ukratko, danas može raditi ono što drugi nisu mogli upravo iz razloga što su za to upravo on i njegove partije bile glavne prepreke.

Posebno će veselo biti pratiti najavljeni društveni dijalog u zemlji gdje se rad Skupštine može po volji suspendirati , gdje se najveći dio medija nalazi pod čvrstom kontrolom režima i gdje izbori ili imenovanje premijera zavise od nahođenja i lične koristi jednog jedinog čovjeka. Sve u svemu, u ovom kao i u bezbrojnim drugim slučajevima, cinizam predstavlja jedinu političku agendu.